Καλό σας βράδυ φίλοι και φίλες η επιστολή απευθύνθηκε σε μια καλή μου φίλη που μου είπε ότι η σκέψη μου την συμφιλιώνει.



Αν πράγματι... συμφιλιώνεσαι με αυτό το λίγο.... ο πόνος δεν ξεσκίζει το μυαλό, γίνεται λόγος, λόγος ζωής, άστο το λόγο Τέχνης... μπορείς όχι να συμβιβάζεσαι μα να οδηγείς την ίδια την Ζωή σου, όχι και κατ' ανάγκη σ' αυτό που οι (άλλοι) εννοούν καλό ή κακό, σωστό ή λάθος, αλλά στην ίδια την Ευθύνη, που έχεις, τόσο ως στάση στην Ζωή, όταν κάποια στιγμή την σεβαστείς, μια κι οπωσδήποτε τ' αξίζει αυτό, τόσο κι όταν εν τέλει την γνωρίσεις, μη παίρνοντας την πλέον, έτσι στο γενικά κι αόριστα, ουδέποτε πιά σαν δεδομένη, ( συνηθισμένη). Ναι το πιστεύω και εγώ αυτό, πως μία σκέψη ενός ανθρώπου˙ ενός ανθρώπου που κάποτε απεφάσισε, καλά προετοιμασμένος, να βγάλει έξω την αλήθεια, πάντοτε βοηθάει και τους υπόλοιπους ανθρώπους, να ψάχνουνε τον εαυτό τους προς τα εκεί, που πράγματι κυρίως είναι, όχι η μια η αλήθεια, αλλά το σύνολο της˙ που εν τέλει να 'σαι βέβαιη μόνο η έλλειψη του, μέσα στον Κόσμο ολόκληρο, είναι αυτό που αληθινά και μας πληγώνει... Αυτό, που οι (άλλοι), δυστυχώς, βαριούνται, φοβούνται , το μισούν, ή και ακόμη δεν το καταλαβαίνουν, αλλά με ευκολία όμως το εκμεταλλεύονται μονάχα. Και τι κερδίζουν, θα μου πεις; Μάντεψε....Την στασιμότητα μονάχα διαχρονικά, αυτή που τους βολεύει και δυστυχώς και την εκδίκηση στην ίδια την Ζωή, μια και το πάθος τους γι αυτή, είναι μονάχα η συνήθεια, χαμένοι μια για πάντα, μια και δεν φρόντισαν ποτέ, μια και δεν τόλμησαν ποτέ, πανέμορφη όπως και εαν την Δεις, να την κοιτάξουνε κατάματα, και έστω ακόμη και για λίγο, σ’ όλη της την Αλήθεια , έκθαμβοι να θαυμάσουνε σε κάθε λεπτομέρεια την όλη της την Ομορφιά... Τούτα τα λόγια κάποτε μου τα 'χε πει ένας ωραίος φίλος... Φίλος που έφυγε απ' τη Ζωή στα 33 χρόνια του... Με πήρε νύχτα από την Νέα Υόρκη για να μου πει, Με συγχωρείς; λίγο προτού να ταξιδέψει... Η απάντηση μου, τώρα το ξέρω κι είμαι σίγουρος πως του αλάφρυνε το φόβο..... Θα τα λέμε!!!! Ίσως αργότερα, κάποια στιγμή να το δημοσιεύσω, όχι με τ’ όνομα σου, αλλά με άλλη μορφή… Έχω την μανία να πιστεύω ότι, όσα περισσότερα βλέπουν, ακουν οι άνθρωποι τόσο καλύτερο , γι όλους είναι τελικά!!! Και τ’ αγαπώ το σύνολο μια κι όλοι μαζύ μονάχα αυτό αποτελούμαι…!!! Το ελάχιστο για όλη τη Ζωή… Κι όπου κι αν Ταξιδεύει Αυτή, εν Ειρήνη , Ομορφιά, Αλήθεια, Κατανόηση περισσότερη από τις αντοχές μας, και Ομόνοια και εν τέλει και Αγάπη. Μονάχα αυτά τα ελάχιστα ζητάει η Ζωή για το μεγάλο Θαύμα της να μας φοροαπαλλάσει απ’ τον Μεγάλο Αδελφό της τον Προαιώνιο το Φόβο!!!! Ο Αείμνηστος Κώστας Μανωλκίδης, μεγάλος δάσκαλος μου στην Χημεία, μετέφερε το σπουδαίο απόφθεγμα του Δημοκρίτου νομίζω, αν δεν με απατά η μνήμη στην ακρίβεια ορθογραφική και νοηματική, στις πολύτιμες σημειώσεις του της τότε εποχής μου. Ουδέν εκ του μηδενός γίγνεται, ουδέν εις το μηδέν απόλλυται, γίγνεσθαι δε και απόλλυσθαι το αυτό καθέστηκαι και αλλοιουσθαι…!!!! Τα πάντα ρει, σε κύκλο, και μόνο με τον τρόπο αυτόν μες στη Καλή μας την Υπέροχη Ζωή….. Που Αυτή Ενάρετη και Πάνσοφη δίνει για όλους το σωστο και το καλό δίχως ανάγκη να ‘χει για να συμβουλευτει διεφθαρμένες εξουσίες, απ όπου κι αν προέρχονται. Ακόμη κι εδώ μέσα. Στο εικονικό το Φβ…. Και μόνο έτσι ο Χρόνος μας δεν είναι φαταούλας, Ούτε μυλόπετρες που αλέθουν… Έτσι τουλάχιστον εγώ νομίζω…

Α.Κ… το τραγούδι του Brel είναι για τον φίλο του, που έφυγε... Τέτοια περίπου εποχή έφυγε κι ο δικός μου...


http://www.youtube.com/watch?v=Fi3SwiwsK