Thursday, November 26, 2009

Μία απ' τις ωραίες ταινίες του φετινού χειμώνα!

Micmacs à tire-larigot
Ή ΜΙΚΡΟΑΠΑΤΕΩΝΕΣ ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ

Μετά από τη συνέντευξη στην εφημερίδα Έθνος της κυρίας Ιωάννα Παπαγεωργίου με τον ίδιο τον δημιουργό ˙ αν στα Ελληνικά ο τίτλος της ταινίας του Micmacs à tire-larigot (όπως είναι και ο πραγματικός τίτλος της ταινίας του), κατά τη δήλωση του δημιουργού της σημαίνει «μανούβρες με πάρα πολύ δράση»˙ σε δική μου ελεύθερη μετάφραση σημαίνει «Μεγάλος Κομπιναδόρος», και μάλιστα σ’ αυτά τα ελληνικά ακριβώς που τα λέει μια ελληνίδα μάνα στο άτακτο παιδί της, κουνώντας συνάμα χαρακτηριστικά το δάκτυλο της. «Είσαι μεγάλος, μεγάλος Κομπιναδόρος εσύ!» Έτσι για μένα στη ταινία, ο «τίτλος» υπερέβη την αφηγηματική πλοκή του σεναρίου, και μέσα σε ρομαντική ατμόσφαιρα, μέσω ενός κανονιού, εκτοξεύτηκε ψηλά για να συναντήσει και να αφομοιωθεί στο σύνολο της, σε ένα μοριακό σύνολο αδιάσπαστο, με το οραματικό άτομο, με το γητευτη της εικόνας, το γητευτή της ανθρώπινης ψυχής, μεταφορικά τον μεγάλο Κομπιναδόρο της Σκηνοθεσίας τον Ζαν Πιέρ Ζενέ.
Βαθιά τρυφερός, παραμυθένιος σχεδόν αλλά κι εκεί που πρέπει πάντα με ανθρώπινη ματιά, έστω και με εικόνα τηλεόρασης, ξεπερνά τη μιζέρια μας προσθέτοντας εικόνες, εικόνες δικές του με δράμα αλλά και γέλιο μαζί. Σκουντάει την καρδιά μας μαγικά κι ανεπαίσθητα, σκουντάει τη φαντασία μας, δεν ευτελίζει τίποτα ακόμη και τα σκουπίδια μας τα κάνει να μοιάζουν ονειρικά. Σαν άτακτο παιδί τα κάνει όλα να μοιάζουν εκτός αλλά και μέσα στη πραγματικότητα˙ κι αν φλυαρεί ελάχιστες στιγμές, πάλι σαν άτακτο παιδί με την αγνότητα του μας υπενθυμίζει ότι κι η αγνότητα δεν είναι αλάθητη κι έχει κι αυτή το δικαίωμα να υπερβάλει!
Στον δοκιμασμένο διαχρονικά Πολιτισμό της Ευρώπης, αν και ο δρόμος του Κινηματογράφου δεν φαίνεται ότι τελικά δεν φτούρησε, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, στο μινιμαλισμό στην αφήγηση, εν τούτοις στο εικαστικό αποτέλεσμα, στην καλλιέργεια της κατανόησης, σκηνοθέτες σαν τον Ζαν Πιέρ Ζενέ, με το δικό τους προσωπικό στυλ, ξέρουν εμβόλιμα να μας ενθουσιάζουν και να μας διαπαιδαγωγούν˙ και κυρίως να μας κάνουν συμβολικά οπαδούς μιάς διαρκούς αναζήτησης στο χθες στο σήμερα και στο αύριο των πραγματικών αξιών και πεπρωμένων των γηραιού πολιτισμού μας.
Μετά την «Αμελί» είχα την γνώμη ότι, τόσο περιεκτικά σ’ αυτή σημαδεμένος ο Ζενέ, θα ‘ταν δύσκολο να πάει παραπέρα. Κι όμως βλέποντας την καινούργια του ταινία, είδα ότι πάντα θα έχει κάτι να μας πεί, πέρα από την πονηριά του και την ευρηματικότητα κάτι καινούργιο θα βρίσκει για να μας γοητεύσει.
Η αφηγηματική ιστορία εύκολη στην κατανόηση και το ηθικό δίδαγμα απ’ όλους κατανοητό, αν κι όχι εμπεδωμένο στη συνείδηση μας. Όμως η μαγεία της κινηματογραφικής γλώσσας, είναι ο δρόμος της συνειρμικής μας αντίδρασης και πάλης για τον εφιάλτη του πολέμου και των εμπόρων όπλων…ναρκωτικών και πάει λέγοντας !
Η φωτογραφία αλλά και πολλά από τα πλάνα καταπληκτικά μέχρι παραμυθένια!
Οι ηθοποιοί δοκιμασμένοι ξανά, και μη, από τον ίδιο σκηνοθέτη: ο Dany Βoon στο ρόλο του ρομαντικού αλλά και πανέξυπνου Bazil, και η Julie Ferrier στο ρόλο της La mome caoutchouc, άξιοι ερμηνευτές και οι δύο της ζωντάνιας των ιδιόρρυθμων χαρακτήρων του σεναρίου˙ η παλιά αλλά πάντα έξοχη ερμηνεύτρια του Ζενέ Yolande Moreau στο ρόλο της Tambouille, o Andre Dussolier και ο Nicolas Marie άξιοι ερμηνευτές του κακού, o υπέροχος Jean Pierre Marielle, ο Omar Sy , η Dominique Piniom αλλά και ο Urbain Cancelier, όλοι μα όλοι συμβάλουν στην δύσκολή ερμηνευτική σημασία των ρόλων τους.
Τελικά μια ταινία, περίπου αντισυμβατική, που όμως δεν της λείπει ο προβληματισμός, η νοσταλγία, η μαγεία αλλά και το καλό και έξυπνο χιούμορ!
Σας τη συνιστώ χωρίς επιφυλάξεις!

Άγγελος Κότσαρης

27.11.09

Wednesday, November 25, 2009

Irene Papa!

Ειρήνη Παπά στο Ζορμπά
Δεν ξέρω γιατί αλλά εντελώς αυθόρμητα σήμερα μου 'ρθε στο μυαλό το αισθαντικά τόσο πολύπλευρο και υπέροχο ταμπεραμέντο της μεγάλης Εθνικής μας ντίβας Ειρήνης Παπά. Να 'σαι καλά για πάντα!