Βιογραφικό σημείωμα Άγγελου Ηρακλή Κότσαρη
Τον Ιούνιο του 1940 γεννήθηκα στο Μεσολόγγι. Τα πρώτα χρόνια της ζωής μου εντελώς συμπτωματικά μα και εντελώς αναπότρεπτα σφιχταγκαλιάστηκαν με την κληρονομούμενη επί ένα αιώνα, μετά το 1821, οικτρή κοινωνικοπολιτική κατάσταση του τόπου μου αλλά και κυρίως με τα τραγικά γεγονότα της Ιστορίας της πατρίδας μου και τα συναφή του υπόλοιπου κόσμου, Βος παγκόσμιος πόλεμος, Εμφύλιος! Το πάντρεμα της αθωότητας με τη φρίκη των ανωτέρω γεγονότων δεν θα μπορούσαν να έχουν κανένα άλλο αποτέλεσμα από την γέννα μέσα μου μίας ψυχής άπορης αλλά κυρίως διχασμένης, που απ’ τη μια, από δικαίωμα αγώνων της, μπορούσε να ελπίζει, μα από την άλλη σύγχρονα, έχοντας μολυνθεί από τη απροκάλυπτη κείνα τα χρόνια λέρα και τρέλα των ανθρώπων, δεν ήταν δυνατόν πάνω να στηριχθεί σε ευχολόγια και εικασίες. Ο Φραγκενστάϊν ήδη είχε πριν από μένα ανακαλυφθεί κι ο Σίσυφος χιλιάδες χρόνια πριν κυλούσε αδιάλειπτα κι αέναα το βράχο! Αλλά πώς να το κάνουμε χρόνια, παλιά, κοινά εκείνα γι’ όλους τα ίδια τους ανθρώπους! Σπούδασα στο Δημοτικό και το Γυμνάσιο του Μεσολογγίου και περισσότερο εκεί έμαθα να διαβάζω λογοτεχνία κι Ιστορία. Κυρίως εκεί έμαθα, ότι χωρίς την αμφιβολία δεν θα υπήρχε γνώση και χωρίς τη γνώση δεν θα υπήρχε διαχρονική θεραπεία στη ψυχή του Ανθρώπου. Επέλεξα τον αγώνα μια κι η αλήθεια βέβαια ποτέ δεν προσφέρθηκε οικιοθελώς από κανένα σε κανένα. Όλοι κόβονται γι’ αυτή αλλά κι όλοι κατά περίπτωση και κατά το κοινό συμφέρον την αποφεύγουν. Σήμερα αδιάφοροι βολεύονται επιλεκτικά να την αγνοούν. Μετά το Γυμνάσιο κι αφού μέσα μου ξεθύμανε η επανάσταση, -ο χρόνος όλα τα θεραπεύει και κυρίως ο εγωισμός όλα τα εφησυχάζει,- έστρεψα τον αγώνα μου στην θεραπεία του σώματος και έγινα γιατρός. Δύσκολο πράμα να πω εκ των υστέρων ότι κι αυτή μου η επιλογή επιτέλους μπορεί και να με γαλήνευε. Στο τέλος το άγχος και πάλι η αμφιβολία δεν με αφήνουν έστω και μετά από σαράντα χρόνια δουλειάς να πω ότι κάτι περισσότερο μου έδωσε η επιστήμη ή ότι κάτι λίγο έδωσα εγώ σ’ αυτή. Το μόνο καταφύγιο που με ηρεμεί και που δεν μ’ απελπίζει είναι η ίδια μου η μοναχική σκέψη. Σκέψη που έσκαψα, σκέψη που μόχθησα να την πλουτίσω και που μοχθώ ακόμη να καταλάβω το προς τι! Δεν μου ταιριάζει η απελπισία μα ούτε κι ελπίζω αφελώς! Η Τέχνη, αόριστη, άνευ συνάφειας και ενσωμάτωσης πραγματικής στη δημιουργική εξέλιξη της ψυχής του Ανθρώπου ρόλο να παίζει διαχρονικά, είναι κι αυτή μια Ουτοπία. Ένα παραμυθάκι για λεπτεπίλεπτα αυτιά ή για αυτιά μη ακουόντων τους βρυχηθμούς του πόλεμου, για το σαρκίο μόνο, των αφελών ή των κακόβουλων που με τη βία και το ψέμα σαρκάζοντας ψευδώς ευαγγελίζονται, κυρίως σήμερα, με τα δακρύβρεχτα μπλά μπλά τους μία παγκόσμια ειρήνη. Έπειτα απ’ όλα τα ανωτέρω (η Επιστροφή στο αρχοντικό του Κρόνου ) βιβλίο που εξέδωσα το 1999 όπως και τα δύο άλλα που έχω στα σκαρφιά το ( Σαλώτο) και το (Η εξιλέωση της πυράς) πολύ λίγο με ησυχάζουν ότι κάτι μικρό θα αφήσω πίσω μου σαν παρακαταθήκη στη πρόοδο της αλήθειας. Από εκεί και πέρα ζω ανασκαλεύοντας τα χρώματα μου πάνω σε μουσαμάδες και ηρεμώ στη σκέψη ότι αν κάτι έμαθα στο μάκρος και στο βάθος της περιπέτειας μου ήτανε να πονώ για μένα κι όσο το λίγο μπόρεσα για όλους τους ανθρώπους!
No comments:
Post a Comment